Remote een kantoor openen

Ik heb een tijdje in Griekenland gewerkt.

Bij de plaatselijke McDonald’s werd in die tijd gewoon patat verkocht, geen Franse frietjes. Daarnaast droop het vet uit de hamburgers, met minimaal 200 gram gehakt. Twee weken na de opening was de locatie gesloten. De franchisenemer deed zijn eigen ding, en dat werd niet in dank afgenomen.

Ik denk niet dat de oprichter van McDonald’s zelf al zijn locaties bezoekt. Maar ik weet zeker dat ondernemers met drie of vier vestigingen dat wel doen. Echter, geloof ik dat er weinig ondernemers zijn die remote, oftewel op afstand, een locatie openen. Ik ben dit avontuur wel aangegaan en het is waanzinnig goed gelukt!

De excuses zijn op

Voordat iemand start op het Sparkling People International kantoor, vind ik het geweldig om kennis te maken – het liefste live. Het geeft mij superveel energie om het verlangen naar avontuur in de ogen te zien, samen met de strijdlust en motivatie om buiten de lijntjes te kleuren.

Tijdens deze kennismakingen moest ik elke keer met gepaste schaamte vertellen dat ik nog nooit op Bali ben geweest… De excuses (corona, zwangerschap, etc.) zijn nu eindelijk op: ik ben eind oktober samen met het gezin naar Bali vertrokken om de gasrekening in Nederland te ontwijken EN om eindelijk ons kantoor daar te kunnen zien!

Why?!

Het openen van een kantoor vraagt aandacht, ook als je er nog nooit bent geweest. Je loopt tegen dingen aan die niet smooth verlopen, al helemaal als het kantoor aan de andere kant van de wereld zit. Maar hoe zorg je voor onboarding op afstand? Wat gaan klanten ervan vinden? Wat is het verhaal naar kandidaten? Hoe houd je een band persoonlijk wanneer je alleen maar videobelt?

Een week geleden kreeg ik dan ook de vraag van een mede-ondernemer: heb je het kantoor in het buitenland wel nodig? Mijn antwoord: JA, zeker. Ik heb het nodig om wereldwijd werkgeluk te realiseren en dat is waar ik voor opsta!

Bevalt het?

Niet alleen maar. Ik kan me voorstellen dat het op social media enkel op rozengeur en maneschijn lijkt: foto’s aan het strand, zwembad of in een prachtig restaurant, blije kids en mooi weer. WAUW! Maar het werken aan de andere kant van de wereld kent ook een andere kant, en volgens mij wordt die te weinig belicht.

Waar ik in mijn eerste week tegenaan bots?

1. De creatie van fundament kost tijd

Waar haal je je boodschappen? Hoe kom je van A naar B? Rijden ze nou links of rechts? Moet ik afdingen op m’n souvenirs? Maar ook het regelen van je simkaart, zonnebrand, luiers, een babybedje en opvang. Het duurt echt wel een week voor je je draai hebt gevonden. Het zoeken naar een ritme leidt af, en dat kan ik niet mooier maken dan het is. Echt niet!

2. Je ritme omdraaien is knap lastig

Op Bali werkt het team op Nederlandse tijden, behalve op vrijdag :)

Dat betekent dat je in de ochtend tijd hebt voor jezelf, en vanaf een uur of 14:00 aan het werk bent. Ik vlieg rond 19:00 naar huis om de kinderen nog een knuffel te geven, en daarna werk ik door tot een uur of 00:00 (17:00 Nederlandse tijd). 

Het team op Bali zweert bij deze ochtenden vrij. Ik vind het maar ongelofelijk moeilijk. Ik houd van werken, en ’s ochtends ben ik productiever dan ’s avonds. Opeens moet ik die tijd gebruiken om te surfen, met de kinderen te ontbijten of om op een strandbedje te liggen. Dit is voor velen misschien aantrekkelijk, maar ik vind het lastig. 

Buiten dat gaat mijn mail fanatiek door tot een uur of 20:00 Nederlandse tijd. En als ik dan om 02:00 wakker word, kan ik het niet altijd laten om mijn telefoon erbij te pakken. Zoals je misschien snapt moet ik echt nog veel leren, maar de eerste week zit erop. 

Wat neem ik mee na de eerste week?

Hoe je het ook wendt of keert: weekenden aan deze kant van de wereld zijn HEEL veel waard. Daarnaast kan ik werken aan een prachtig ontwikkelpunt: loslaten.

Ook wil ik de komende weken gebruiken om te ervaren wat ons team op Bali van de teams in Nederland kan leren, en andersom. Dit soort zaken moet je niet te snel formuleren, dus ik heb een week de tijd genomen om mee te kijken, zonder conclusies aan alles vast te binden. 

Gelukkig kan ik wel al de conclusie trekken dat we aan deze kant van de wereld niet te maken hebben met een Griekse McDonald’s ondernemer.